میخائیل چخوف یکی از شاخص‌ترین شاگردان استاد بزرگ، استانیسلاوسکی بود که به مخالفت شدید با وی برخاست. او توضیح داد که یک روش خوب پرورش بازیگر، باید بتواند بازیگرانی بسازد که از پس اجرای هر نقشی برآیند و مشکل اساسی سیستم استانیسلاوسکی در این است که از بازیگران می‌خواهد که شباهت‌هایی پیدا کند بین زندگی شخصی خودش و نقشی که قرار است بازی کند. اما مگر دایره تجربیات شخصی یک آدم تا چه حد می‌تواند گسترده باشد؟ بنا بر این بازیگر سیستم استانیسلاوسکی پس از چند سال کار، در تمام نقش‌هایی که بازی می‌کند، خودش را تکرار می‌کند و فاتحه استعدادش را می‌خواند. چخوف هم مثل استانیسلاوسکی و واختانگوف، انگشت گذاشت روی یک مسأله‌ی اساسی: محدودیت میدان تجربه بازیگر برای شخصیت پردازی.

وی توضیح داد محرک‌ها باید محرک‌های بیرونی باشند، نه درونی. (برخلاف سیستم استانیسلاوسکی که از درون به بیرون شکل می‌گیرد) او همکاری فضا، تخیل و نیت را جانشین حافظه احساسی استانیسلاوسکی کرد.
در شکل زیر چارت معروف میخائیل چخوف به نام دایره الهام در بازیگری را مشاهده می‌کنید که تکنیک‌های مورد نیاز یک بازیگر حرفه‌ای در رسیدن به الهام را نشان می‌دهد.

به گفته چخوف تکنیک از نان شب برای بازیگر واجب‌تر است. وقتی یک بازیگر روی یک تکنیک، مثلا تکنیک فضاسازی کار می‌کند، باید آن‌قدر تمرین کند که هروقت دلش خواست لامپ مربوط به فضاسازی را در چارت روشن کند. بعد از چند وقت می‌فهمیم که در حین اجرا فقط کافی‌ است یک یا دوتا از لامپ‌ها را روشن کنیم، مابقی خودبه‌خود روشن خواهند شد. بدون این‌که توجهی به آن‌ها صورت بگیرد. کافی‌ است نصف لامپ‌ها روشن شوند تا الهام خودبه‌خود فوران کند. آن هم با شدت و قدرتی خیلی بیشتر از قبل!

از کتاب "بازیگری" ترجمه کیاسا ناظران

استانیسلاوسکی در کتاب ((سیستم و روش های هنر خلاق)) مطالب زیر را گفته است:

نمی‌توان انتظار داشت که تمرکز را در چند کلمه موجز و روشن که برای همه قابل فهم باشد تعریف کنیم.
نخست ببینیم این تمرکز چگونه حالتی است؛ درونی است یا بیرونی؟
چون می‌دانیم کاملا امکان‌پذیر است که بی‌حرکت بنشینید و به چیزی خیره شوید. در حالی که افکارتان آزادانه از این شاخه به آن شاخه می‌پرد. 
ممکن است در ذهن‌تان قرار ملاقات با دوستان جرقه بخورد، در حالی که افکارتان بی‌هدف  در حول و حوش نقشی دور بزند که دوست داشتید بازی کنید،  پس نتیجه می گیریم تمرکز، یک حالت یا بهتر است بگوییم یک عمل درونی است.  ضمنا ما در اینجا به دو تعریف رسیده‌ایم: عمل و عمل درونی.

آیا این عمل فعال است یا منفعل؟

به تجربه می‌دانید که توجه شما می‌تواند بر دو گونه باشد: توجه منفعل و توجه فعال.
و متاسفانه ما از توجه منفعل خود بیشتر از توجه فعال استفاده می‌کنیم، بنابراین باز در می‌یابیم که توجه یک عمل فعال است.

چکیده: تمرکز یک عمل فعال درونی است. اما چگونه عملی است؟! چه چیزی است که عمل می‌کند :" فکر" و بالاخره "تمرکز عمل فعال درونی فکر است"